صفحه اصلی | عناوین مطالب | تماس با من | پروفایل |
من از چشم تر و آه دل یک مرد می ترسم
و هم از قلب پر خون سینه ای پر درد می ترسم
مبادا زیر پایم بشکند افتاده ای روزی
من از پاییز با آن برگ های زرد می ترسم
نمی ترسم بسوزم سالها با داغ تنهایی
نه از این، بلکه از برخوردهای سرد می ترسم
اگر غم لشکر انگیزد هراسی نیست اما من
از آن کاری که عشقت بر سرم آورد می ترسم
نگو ترسی ندارد روزهای بی حضور من
خودت هم خوب می دانی چرا نامرد می ترسم!
شعر: ا.تنها
پی نوشت:
دوست دارد یار این آشفتگی
کوشش بیهوده به از خفتگی!
مولانا
از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران
رفتم از کوی تو لیکن عقب سرنگران
ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی
تو بمان و دگران وای به حال دگران
رفته چون مه به محاقم که نشانم ندهند
هر چه آفاق بجویند کران تا به کران
میروم تا که به صاحبنظری بازرسم
محرم ما نبود دیده کوته نظران
دل چون آینه اهل صفا می شکنند
که ز خود بی خبرند این ز خدا بیخبران
دل من دار که در زلف شکن در شکنت
یادگاریست ز سر حلقه شوریده سران
گل این باغ بجز حسرت و داغم نفزود
لاله رویا تو ببخشای به خونین جگران
ره بیداد گران بخت من آموخت ترا
ورنه دانم تو کجا و ره بیداد گران
سهل باشد همه بگذاشتن و بگذشتن
کاین بود عاقبت کار جهان گذران
شهریارا غم آوارگی و دربدری
شورها در دلم انگیخته چون نوسفران
محمدحسین بهجت تبریزی«شهریار»
دو روز مانده به فردا برای من که هنوز
کنار خاطره های تو عین دیروز است!
نقش: استاد مرتضی کاتوزیان
شعر: ا.تنها
تقصیر ما،
تقدیر ما نیست!
تقدیر ما نیز،
تقصیر ما نیست!
گیرم اگر تقصیر ما تقدیر ما باشد،
تقدیر ما باید،
تقصیر ما باشد؛
از قبل می دانیم:
تقدیر ما تقصیر ما نیست؛
اصلا
تقدیر ما که دست ما نیست
با خود بگو آنقدر تا باور کنی یک عمر:
تقصیر ما تقدیر ما نیست!
شعر: ا.تنها
| کودکی کوزه‌ای شکست و گریست | که مرا پای خانه رفتن نیست | |
| چه کنم، اوستاد اگر پرسد | کوزه‌ی آب ازوست، از من نیست | |
| زین شکسته شدن، دلم بشکست | کار ایام، جز شکستن نیست | |
| چه کنم، گر طلب کند تاوان | خجلت و شرم، کم ز مردن نیست | |
| گر نکوهش کند که کوزه چه شد | سخنیم از برای گفتن نیست | |
| کاشکی دود آه میدیدم | حیف، دل را شکاف و روزن نیست | |
| چیزها دیده و نخواسته‌ام | دل من هم دل است، آهن نیست | |
| روی مادر ندیده‌ام هرگز | چشم طفل یتیم، روشن نیست | |
| کودکان گریه میکنند و مرا | فرصتی بهر گریه کردن نیست | |
| دامن مادران خوش است، چه شد | که سر من بهیچ دامن نیست | |
| خواندم از شوق، هر که را مادر | گفت با من، که مادر من نیست | |
| از چه، یکدوست بهر من نگذاشت | گر که با من، زمانه دشمن نیست | |
| دیشب از من، خجسته روی بتافت | کز چه معنیت، دیبه بر تن نیست | |
| من که دیبا نداشتم همه عمر | دیدن، ای دوست، چو شنیدن نیست | |
| طوق خورشید، گر زمرد بود | لعل من هم، به هیچ معدن نیست | |
| لعل من چیست، عقده‌های دلم | عقد خونین، بهیچ مخزن نیست | |
| اشک من، گوهر بناگوشم | اگرم گوهری به گردن نیست | |
| کودکان را کلیج هست و مرا | نان خشک از برای خوردن نیست | |
| جامه‌ام را به نیم جو نخرند | این چنین جامه، جای ارزن نیست | |
| ترسم آنگه دهند پیرهنم | که نشانی و نامی از تن نیست | |
| کودکی گفت: مسکن تو کجاست | گفتم: آنجا که هیچ مسکن نیست | |
| رقعه، دانم زدن به جامه‌ی خویش | چه کنم، نخ کم است و سوزن نیست | |
| خوشه‌ای چند میتوانم چید | چه توان کرد، وقت خرمن نیست | |
| درسهایم نخوانده ماند تمام | چه کنم، در چراغ روغن نیست | |
| همه گویند پیش ما منشین | هیچ جا، بهر من نشیمن نیست | |
| بر پلاسم نشانده‌اند از آن | که مرا جامه، خز ادکن نیست | |
| نزد استاد فرش رفتم و گفت | در تو فرسوده، فهم این فن نیست | |
| همگنانم قفا زنند همی | که ترا جز زبان الکن نیست | |
| من نرفتم بباغ با طفلان | بهر پژمردگان، شکفتن نیست | |
| گل اگر بود، مادر من بود | چونکه او نیست، گل بگلشن نیست | |
| گل من، خارهای پای من است | گر گل و یاسمین و سوسن نیست | |
| اوستادم نهاد لوح بسر | که چو تو، هیچ طفل کودن نیست | |
| من که هر خط نوشتم و خواندم | بخت با خواندن و نوشتن نیست | |
| پشت سر اوفتاده‌ی فلکم | نقص حطی و جرم کلمن نیست | |
| مزد بهمن همی ز من خواهند | آخر این آذر است، بهمن نیست | |
| چرخ، هر سنگ داشت بر من زد | دیگرش سنگ در فلاخن نیست | |
| چه کنم، خانه‌ی زمانه خراب | که دلی از جفاش ایمن نیست |
شعر: مانایاد پروین اعتصامی
نقش: استاد مرتضی کاتوزیان_ به یاد پروین
هر که از غم بگریزد به پناه خویشی
چه کنم من که به جز خویش کسی نیست مرا!
بهمن میری
بیگانه زآشنایان گر گشته ام عجب نیست
بسیار آزمودم یاران آشنا را!
طبیب اصفهانی
از میان این همه همراهیان نیمه راه
آزمودم غصه را دیدم رفیقی قابل است!
سید محمود توحیدی(ارفع)
طعنه خلق و جفای فلک و جور رقیب
جمله هیچند اگر یار موافق باشد!
شوریده شیرازی
دوش با یاد تو در خلوت ما بزمی بود
خلق گفتند که سودازده تنهاست هنوز!
لعبت شیبانی
♥ گاهی وقت ها از شدت درد،
گریه که هیچ...
دلت میخواهد های های بمیری...! ♥
از بس به گریه می گذرد حال و روز من
دارم بهــــــــانه می کنـــــــم این بار درد را
الف.تنهـــــا
